Ups & downs

Joepie! Soms krijg je eind van de dag een telefoontje met een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Op zo’n moment kan m’n dag niet meer stuk en ben ik helemaal hyper. Ik bedenk meteen wat ik aan zal trekken, hoe ik er naar toe zal gaan en check de hele website van de organisatie. Iedereen in mijn omgeving breng ik het liefst op de hoogte.

Ik zie het al helemaal voor me hoe het zal zijn als ik daar ga werken. Indien de organisatie niet zo goed met het OV te bereiken is ga ik op internet op zoek naar een autootje. Ook heb ik meteen zin om te shoppen, want als ik aangenomen word wil ik er wel goed uit zien (en heb natuurlijk niks in mijn kast)! Uit zelfbescherming dwing ik mezelf er niet te veel op te verheugen. Maar dit is best lastig want ik heb er zin in en ik kan het moeilijk uit mijn hoofd zetten. 

Vervolgens is het gesprek. Na afloop voel ik meestal al aan of het iets gaat worden of niet. Toch heb ik iedere keer goede hoop. Maar dan krijg je aan het einde van de week een telefoontje (of een e-mail!?) met het verhaal dat ze toch iemand met meer ervaring zoeken/iemand nét even beter was/ze toch een personeel-aanneem-stop hebben. En dan ben je zó teleurgesteld. Ondanks je zogenaamde zelfbescherming. En vervolgens begint het riedeltje weer opnieuw.